Hoefbevangenheid epigenetisch aangepakt

Met in gedachten de overvloed die de decembermaand doorgaans met zich brengt, schrijf ik in deze decemberblog over hoefbevangenheid. De gevreesde aandoening is een logisch gevolg van de overdaad die schaadt. Ik vertel je hier hoe logisch die conclusie is vanuit epigenetisch oogpunt.

Ontstekingsziekte
Hoefbevangenheid is een ontstekingsziekte, die zich in de hoef uit in een verbroken verbinding tussen hoefwand en hoefbeen. Dat is een akelig idee. In de hoef grijpen de hoornlamellen van de hoefwand en de vleeslamellen stevig in elkaar en hebben een tussenlaag die ze aan elkaar plakt. Al dit bindweefsel, want dat is het, raakt ontstoken en wordt daarmee afgebroken.

Hoefziekte
Beschouw je hoefbevangenheid als een hoefziekte, dan ben je onvolledig en kun je geen afdoende remedie inzetten. Het gaat hier om een systemische ziekte. De hoefbevangenheid is zodoende een symptoom van een ziek lichaam. Behandeling van de hoef alleen, komt neer op symptoombestrijding. De ontstekingen zitten immers niet alleen in de hoef.

Het gevolg heeft een oorzaak
Goed, er is dus hoefbevangenheid geconstateerd. De vraag is nu hoe die ontstekingen ontstaan. In een gezond lichaam sterven alle cellen een natuurlijke dood op het moment dat het nodig is. Voor dit proces van apoptose is energie nodig. Heb je die energie niet in huis, dan moet het lichaam de cellen ontsteken om ze te laten sterven. Dat proces heet necrose.

De volgende vraag is hoe je aan een energietekort komt. Stel, je hebt veel stress. Of stel, je eet veel suiker of zetmeel. Het lichaam moet dan overgaan op zuurstofarme verbranding. Die verbranding is weliswaar snel, maar levert slechts 2 ATP (lichaamsenergie) op in plaats van de 34 die zuurstofrijke verbranding oplevert. Die heel snelle verbranding streeft de afvoercapaciteit van het lichaam voorbij. De extremiteiten zijn door hun ligging veraf van het hart, toch al snel verstoken van aan- en afvoer. Er komen onvoldoende bouwstoffen aan en er worden onvoldoende afvalstoffen afgevoerd.

Resistentie
De stand is 3-0 ten nadele van de gezondheid: er is beperkt energie, beperkt aan- en afvoer en er zijn ontstekingen. De cellen raken resistent tegen insuline en cortisol, twee hormonen die overvloedig worden geproduceerd in een lichaam dat zuurstofarm verbrandt.

Insuline houdt de bloedsuikerspiegel op peil, door suiker als glucose de cellen in te laten. Cortisol remt ontstekingen. Komt er veel en langdurig suiker binnen, dan wordt er veel en langdurig insuline en cortisol aangemaakt. De insulinereceptoren en cortisolreceptoren in de cel worden ongevoeliger, raken afgestompt en trekken zich terug. Gevolg: geen regulatie van de bloedsuikerspiegel en de ontstekingen fikken lekker door.

Voeren of voeden
De link tussen hoefbevangenheid en suikerrijk gras mag duidelijk zijn. Het is waarachtig bijna onmogelijk je paard te voeden in onze huidige tijd van gemanipuleerde gewassen. Het gras is geen paardengras meer. Vervolgens wordt er kuil van gemaakt, wat geen paardenvoeding is, als je het mij vraagt en we voeren een lekkere hap brokken of muesli. De ruige steppe heeft plaatsgemaakt voor een comfortabele, warme box, eventueel aangevuld met weidegang op welvaartsgras. Van een natuurlijke leefomgeving is weinig meer te herkennen.

Aanpak
Een epigenetische aanpak verenigt natuurlijke voeding met lymfedrainage, beweging, het juist bekappen van de hoeven en stressreductie. Mijn advies is met voeding terug te gaan naar de basis, namelijk hooi. Eventueel zijn er kruiden in te zetten en supplementen om het zelfgenezend vermogen van het lichaam te ondersteunen. Onder natuurlijke voeding valt, wat mij betreft, ook een natuurlijke ontworming.
Lymfedrainage vermindert stress en pijn, remt ontstekingen en stimuleert de afvoer van afvalstoffen. Veel en lichte beweging doet de lymfe stromen en neemt de glucose mee de cel in, zonder dat daar insuline voor nodig is. Dat is dubbele winst.

Vervolgens is de pijn in de hoeven ter plaatse te verzachten door het paard op toepasselijke wijze te bekappen en eventueel tijdelijk hoefschoenen te laten dragen.
Ten slotte is stressreductie van toepassing, ook om herhaling van de problemen te voorkomen.

Nooit meer vatbaar?
Eenmaal genezen, is de gedachte verleidelijk dat het wel weer wat kan hebben. In de praktijk blijkt het niet zo te werken. Eenmaal hoefbevangen of insulineresistent geweest, blijft het lichaam daar gevoelig voor. Wil je de problemen voor zijn, voed je paard dan in plaats van hem te voeren.

Weetje
Stress heeft vele gezichten. Het lichaam heeft slechts één antwoord: zuurstofarme verbranding. Insuline heeft veelomvattende functies in het lichaam. Die kan het niet uitoefenen, als het bezet wordt gehouden door de bloedsuikerspiegel of als de cellen resistent zijn.